Daar zit je dan.... Op de spoedafdeling van de Monriaan. Ik neem plaats aan een tafel, mijn vader is mee. Tegenover ons zitten 2 hulpverleners van de Mondriaan. Ze vragen of het oke is, dat mijn vader erbij is. Aangezien er nogal wat persoonlijke dingen worden besproken. Ik geef aan dat het oke is. Ik zit hier voor hulp, dan kan ik net zo goed een van mijn ouders erbij betrekken. Het gaat namelijk helemaal niet zo goed met mij. Al die tijd heb ik mijn hoofd boven water proberen te houden. Maar nu.... De emmer is overgelopen, en ergens ben ik blij. Blij dat ik eindelijk dit gevoel kan delen. Het gevoel waardoor ik mij zo minder voel. De reden achter mijn suicidale gedachten. Ik vertel over mijn afscheidsbrief die ik een tijdje terug heb getypt op mijn laptop.
De blikken liegen er niet om. Ze zijn geschokt. En dat mag. Want dit is niet normaal. Dit is geen aandachttrekken. Dit is vragen om hulp. Psychologische hulp. Want ergens in mijn sociale angststoornis, paniekstoornis, agorafobie en depressie zit een meisje dat dolgraag geholpen wilt worden. Uit deze bodemloze put.
Ik vertelde over mijn plannen. Medicatie combineren, automutilatie dat geen voldoening gaf. Ik voelde mij leeg. In mijn gedachten was iedereen beter af zonder mij. Ik had geen meerwaarde. Op dat moment was dat logica voor mij.
Mijn medicatie word verhoogd, en om mijn ritme wat te resetten krijg ik enkele slaaptabletten. Mijn therapie bij PsyQ word weer opgestart. Wegens wachttijd kan hier een tijd overheen gaan. We stellen een protocol op, indien er weer suicidale gedachten naar boven komen. Wie ik moet bellen en wanneer. Ik zat tegen een opname aan.
Mijn macbook is stuk gegaan, waardoor ik (gelukkig) niet meer bij mijn brief terecht kon. Al zou ik nu wel eens willen weten, wat ik daar in had gezet. Gewoon uit nieuwschierigheid.
Er word een vervolg afspraak gemaakt, en ik mag naar huis. Thuis tref ik mijn man en kinderen aan. Verslagen, want hoe heeft dit kunnen gebeuren? Hoe heeft dit zover kunnen komen, dat ik mij zo voel.
In de tussentijd kon ik terecht bij de praktijkondersteuner, in de huisartsenpraktijk. Zij had mij doorgestuurd.
Zal toch niet? Dacht ik op een ochtend. Misselijk, moe.
Op 26 november 2017, sta je dan. Met een positieve zwangerschapstest in handen. Geheel ongepland. Kon niet op een erger tijdstip. Net boven water aan het krabbelen, en ik word zwanger.
Ik durf het nieuws niet te delen. Met niemand niet. Wat, wat zullen zij ervan vinden? Vorige maand zat ik nog op spoedafdeling wegens suicidale gedachten. Ik besluit het nieuws weg te duwen. Doen alsof het er niet is, daar ben ik immers vrij goed in.
Na 2 weken heb ik mijn eerste echo, ik blijk 8 weken zwanger. Ondanks Mirena, ben ik zwanger. Hierover later meer.
Eindelijk heb ik een intake met de psychiater bij PsyQ angst. Helaas, daar komt het. Ik kan helaas niet in behandeling genomen worden, vanwege mijn zwangerschap. Dit is stressend voor het kindje. De angstbehandeling word afgewezen en ik mag weer naar huis. Na mijn zwangerschap mag ik mij opnieuw aanmelden, tot die tijd kan ik terecht bij mijn POH.
Ik besluit het wederom zelf te doen. Ik krijg geen voldoening via mijn POH. Ik ben zwanger, en ga mij storten op dit kindje! Na een stressende periode, kies ik voor mijn kinderen. Zij houden mij op de been. Boven water.
Dit gaat goed komen.... Toch?
- Wordt vervolgd -
Reactie plaatsen
Reacties