Paniek.Panic disorder - Paniekstoornis kon ik aan mijn lijst toevoegen.Groot deel als symptoom van mijn sociale angst. Want wat gebeurt er met je lichaam, op het moment dat je stress ervaart. Paniek. Resulteerd in paniekaanvallen, mentaal als fysiek.Je denkt eraan, om er niet aan te denken. Met angst vertrek je de deur uit. In de hoop dat er zich geen situatie voordoet, waardoor je angst gegrond is. Juist doordat jou hoofd er constant aan denkt, creeer je angstklachten. Mentaal uit zich dat vooral in piekeren. Niet willen hebben van een paniekaanval. Denken dat mensen het aan je kunnen zien, je zullen oordelen, uitlachen. Beetje zoals een filmmoment, je loopt langs een hele hoop mensen; en je ziet ze lachen, je voelt ze lachen. Je weet dat het om jou gaat. Terwijl dat in werkelijkheid helemaal niet zo is. Mensen zijn niet constant bezig met het leven van jou. Jou zien overleven. Hoogstwaarschijnlijk zijn zij bezig met zichzelf. Of hen telefoon.Nadat je genoeg gepiekerd hebt over het niet willen van een paniekaanval, beginnen de fysieke klachten. Je krijgt het warm, je begint te zweten. Je begint in jezelf te keren, te trillen. Je ademhaling gaat langzamer, slaat misschien zelfs over. En dan komt het. Paniek! Je wilt vluchten, weg uit deze situatie waar je je helemaal niet veilig voelt. Je kunt je gek gaan gedragen, wiebelen, wandelen, friemelen. Juist de aandacht op je vestigen die je helemaal niet wilt hebben. Eenmaal gevlucht uit deze helse situatie, kom je thuis. Veilig in je eigen bubbel. Doodop, bezweet. Lichamelijk en fysiek helemaal op. Kleding uit, wasmachine aan. Douche en naar bed. Zo ging ik met de situatie om. Slapen. Deze helse ervaring was energievretend, en dan moest ik opladen. Deze ervaring zorgde ervoor dat ik angst kreeg voor paniekaanvallen. Want, zo voelen als dat ik mij gevoeld heb? Was totaal niet prettig, en onnodig. Dit wilde ik niet meer, en ging ik het enige doen, waar ik goed in bleek te zijn. vermijding. Tijdens mijn therapie bij PsyQ kwam een co2 test ter sprake. Waarbij je 35% koolstofdioxide inhaleert, en dit resulteerd in een 'paniekaanval'. Open minded vertrok ik naar Maastricht, waar deze 'test' gehouden zou worden. Via internet had ik mij voorbereid (Video's bekeken). Zover ik mij kon voorbereiden. Little did i know.Ik kreeg uitleg over de CO2 test. Ik zou een kapje omdoen, diep inhalleren en de rest zou zijn werk doen. Prima, duidelijk. Vooral alles op mij af laten komen, en de paniekaanval niet tegenhouden.De meest heftige paniekaanval. Zonder het stukje mentale angst, want ik wist immers dat dit geen 'echte' paniekaanval was. Ik was veilig. Ik ging niet dood. Maar de fysieke klachten, waren enorm. Nadat de test voorbij was, kreeg ik complimenten. Dit was ee heftige uitkomst, maar bood ook duidelijkheid. Ik kreeg vragen gesteld tijdens en na de test, die vrij lastig te beantwoorden waren. Want, hoe kun je in godsnaam vragen beantwoorden tijdens en na een heftige paniekaanval. Nadat ik gekalmeerd was, mocht ik gaan. Hij ging het terugkoppelen met mijn therapeut. De bus gemist. Halfuur wachten, of een stukje lopen naar de volgende halte en tijdverdrijven? Lopen it is. Geen internet op mijn telefoon, en geen google maps. Shit, ik vind de volgende halte niet. Teruglopen? Nee, ik herinner mij vaag de route die de bus had genomen. Of toch niet? Immers waren mijn gedachten op dat moment helemaal niet betrouwbaar, na zo'n heftige test. Ik loop, en ik loop. Helemaal niet wetend, waar ik in godsnaam uithing. Ik durde niet om hulp te vragen. Want ik had immers deze keuze zelf gemaakt. Ik zal er zelf ook wel uit geraken. Ik maak een grapje tegen mijn nicht. Via sms. Ik ben volgens mij verdwaald. Ze belt terug, en vraagt waar ik ben. Ik weet het niet! Ik geef een aantal signalen aan, wat ik zie en na het zien van een straatnaambordje. Eerlijk? Ik weet niet eens meer WAAR ik terecht ben gekomen, en hoe. Na een stuk lopen, kwam ik terecht bij een cafe. Dit gaf ik door, en na een 30-45 minuten kwam mijn reddende engel. Zucht. We dronken wat, en daarna bracht ze mij naar huis. Ik probeerde ik grove lijnen, mijn ervaring te delen met mijn man. Hoe breng je dat in godsnaam, in een chronologische wijze. Zodat mensen het snappen. Ik ben dankbaar voor haar. Ze was daar, toen ik om hulp vroeg. Ze kwam per direct, op het moment dat ik dat nodig had. Geen twijfel mogelijk. Geen aarzeling, ze stapte in de auto en kwam mijn richting uit. Zonder oordelen. Zonder vragen. Nadien deelde ik mijn ervaring met mijn therapeut. Ik was verbaasd van mezelf, dat dat mij heeft kunnen overkomen. Ik heb aangegeven geen CO2 testen meer te willen, dit was voor mij veel te heftig. Mijn therapeut stemde in, immers was mijn paniekstoornis een symptoom vanuit mijn sociale angststoornis. Dit diende aangepakt te worden, daarbij werden de symptomen ook direct aangepakt. Evenals - Agorafobia - Oftewel straatvrees. Pleinvrees. Angst om naar buiten te gaan. Ik ben 4 jaar later. Zoveel informatie rijker, maar nog geen angststoornis minder. Mijn paniekaanvallen zijn minder, mede dankzij het (nog steeds) vermijden van situaties die voor mij angstig (denken) te zijn. Dankzij therapie ben ik wel een stapje dichterbij gekomen. Zo is het schoolplein voor mij 'minder' eng. Durf ik vaker naar de supermarkt te gaan, zonder paniekaanval in de rij van de kassa. Maar de angst is aanwezig. Altijd.- Wordt vervolgd -